Een open brief, denk ik, ik weet niet precies wat een open brief maakt.
Ik ben dankbaar, zo dankbaar dat ik het gevoel heb niet de capaciteit te hebben dankbaar genoeg te zijn. Het is een gevoelsdingetje, ik heb cognitief het idee dat ik meer dankbaarheid zou moeten ervaren dan ik op dit moment kan.
Tot zover een klein inzicht in mijn gedachtenwereld maar lang verhaal kort: Thanks!
Aan de andere kant ben ik er mij van bewust dat het gegeven geld niet in eerste plaats is ten behoeve van mijzelf maar van de mensen die ik ermee van dienst kan zijn. Deze mensen zijn overigens dankbaar genoeg dus "over all" zit dat wel snor.
En dan nu, een persoonlijke update.
Afgelopen maanden ben ik bezig geweest bij de makerspace/one happy family. Een plek buiten het kamp, werken met vluchtelingen en hout, zie hiervoor de blogs. Een dankbare taak maar ik vind mijzelf vaak terug, mijmerend over het werk vorig jaar. De ellende van het oude kamp, chaos van de brand en nasleep en de intensiteit van het overeind houden van een modderpoel met zomertenten in de winter. Dat was heftig en intens en ik mis dat werk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben intens blij dat de situatie nu zo verbeterd is dat dit werk niet meer nodig is hier op lesbos maar ik mis het toch. Deze contradictie heeft een aantal maand aan mijn ziel geknaagd want hoe kan ik in vredesnaam "gelukkiger" zijn in een slechtere omgeving?
Het antwoord in één woord: zesjescultuur.
Al sinds mijn vierde is de noodzaak van een cijfer hoger dan een zes (en later op de middelbare school een vijf en een half) mij totaal ontgaan. Een acht betekend twee punten te veel werk gestoken in een proefwerk. Ik dacht dat ik lui was maar het blijkt een gebrek aan motivatie door een gebrek aan noodzaak, als een 6 goed genoeg is, is een 7 te goed. Dit is mijn instelling en hier zal ik het mee moeten doen, prima! Zo leef ik mijn persoonlijke leven, bed bad en brood, een paar goede sociale contacten en ik ben tevreden. En zo werk ik. 100 procent en meer wil ik geven om tot een zes te komen, 30 procent om tot een zeven te komen en alles daarboven is niet noemenswaardig. Omdat ik geboren ben op een 8 en met weinig inzet tot groei nog steeds op minimaal een 7 blijf hangen heb ik de ruimte anderen tot een zes te brengen waar mogelijk.
Dat wat ik vorig jaar deed droeg bij aan het komen tot een voldoende. Op dit moment is voldoende de startsituatie. Hierbij spreek ik over mijn kleine plek en mogelijkheid, geenszins wil ik beweren dat de gehele toestand op lesbos voldoende is, maar in dat wat ik doe en kan doen wel.
Om een lang verhaal nog iets langer te maken; ik moet op zoek naar onvoldoende, op lesbos of ergens anders. Scheelt dat er op deze aardkloot zat onvoldoende is (elk nadeel heeft zn... nee, het is gewoon kut)
Anyway
Praktisch betekend dit dat ik nog een paar week blijf werken bij de makerspace, een vervanger is al aanwezig om het werk voort te zetten, waarna ik op zoek ga naar onvoldoende.
Ik houd jullie op de hoogte!
Met de Hartelijkste groet,
Nick
Comments