Het is een druppel op een gloeiende plaat, dit hele gedoe.
De druppel moet van ver komen en de plaat is groot
Met een theelepel vol water lopen we van de zee naar de heuvels waar de plaat ligt te bakken in de zon. Tegen de tijd dat we bij de plaat zijn is de helft verdampt en wij zweterig en moe. We staan voor de keus waar de druppel te laten vallen wetende dat het overal nodig is en snel of heel snel weer verdampt. Verdammt. Maar we blijven lopen want er zitten mensen op die plaat, en hun kont verbrand.
Afgezien van de zon die altijd de plaat gloeiend houdt zijn er nu ook gloeiende kolen onder de plaat gevonden; corona in het kamp. Hier waren we altijd al bang voor en nu is het gebeurd, hele zooi mensen getest, tot nu toe 3 mensen gevonden die al ik weet niet hoe lang met de ziekte rondlopen en anderen hebben lopen te besmetten. Nu is het afwachten wat er uit andere tests komt. En wat de Griekse overheid hierin bepaalt. En hoe Europa hierop reageert, of überhaupt reageert, ik heb weinig hoop.
I.v.m. covid werken we nog met een klein team in het kamp, de secties en new arrivals (kwetsbare mensen plekken) blijven bemand en een klein groepje houdt de essentiële zaken in het kamp gaande en zorgt er onder andere voor dat mensen die in contact geweest zijn met covid patiënten naar de dokter gaan voor een corona test.
Klein overzicht van het verloop:
Woensdag sloeg de vlam in de pan en is de eerste corona patiënt in het kamp gevonden.
Donderdag hebben ik en een heleboel mensen niet gewerkt.
Vrijdag was mijn eerste shiftleading dag dus mocht ik wel het kamp weer in.
Nu is de planning aangepast en werken we volgens bovenstaand verhaal, klein groepje, essentiële zaken alleen.
Shiftleader
Omdat mensen uit de eerste wereld lekker gaan op een gestructureerde structuur is het gewenst dat er één persoon aan het hoofd staat van een groep werkende vrijwilligers, dit is de shiftleader. Met dezelfde of minder ervaring wat betreft alles in het kamp wordt er elk moment dat er vrijwilligers in het kamp zijn één persoon vrijgemaakt voor deze taak. Ik behoor nu ook tot deze groep. Absoluut een interessante ervaring, mijn vaste taken zijn minimaal; haal eten voor de translators en zorg dat de boel netjes is en afgesloten als je weg gaat. Dan is het chillen met de translators, chillen met de mensen in de secties en bij New Arrivals tot er iets niet gaat zoals het hoort. Brand, gevechten en serieuze medische toestanden zijn zaken waarvoor je wordt opgeroepen om te assisteren en contact te leggen met de juiste mensen om allereerst de vrijwilligers en dan de POC’s relatief veilig en in ieder geval in leven te houden.
Komende week doe ik dit 3 keer en maintenance 2 keer, heel veel maintenance kan ik nu toch niet doen i.v.m. weinig helpende handen en het feit dat wij niet meer de “woningen” van POC’s mogen betreden omdat dat op covid gebied wel een gevalletje “kat op het spek binden” is.
Weg
In ander nieuws zijn de laatste twee van mijn originele groepsgenoten afgelopen donderdag weer naar Nederland verhuisd. En dat is wennen, exact hetzelfde als en totaal anders dan het eerste deel van de Exodus van onze groep. Omdat ik meer van onze tijd genoten heb dan ik kan zeggen, meer heb gelachen om inside jokes en achterlijke woordgrappen dan ik kan zeggen, de vragen “hoe heb je geslapen” en “hoe was je dag” meer heb gewaardeerd dan ik kan zeggen en ze allemaal meer ga missen dan ik kan zeggen. Zeg ik maar niks.
Soms
Heel af en toe en veel minder vaak dan ik van tevoren verwacht had bekruipt mij het ‘en nu is het klaar en sla ik eerst hier alles aan stront en daarna verantwoordelijke politici op de bek’ gevoel. Goed dat het weinig is want het heeft geen zin, kost een hoop energie en als je het niet uitvoert zet het geen zoden aan de dijk. Dit is iets wat ik bij meer vrijwilligers heb gezien, dit gevoel bekruipt ons, het komt aan bod in een gesprek en wordt relatief snel weer afgerond, sneller dan wanneer ik in Nederland zulk soort gesprekken had. Dit intrigeert mij, ik weet waarom die gesprekken hier niet tot in het oneindige gevoerd worden al is er hier meer directe aanleiding voor; we hebben wel wat beters te doen. Maar waarom ik die gesprekken in Nederland gevoerd heb tot in het oneindige, elk aspect van de zaak onder de loep nemend met uiteindelijk dezelfde praktische uitwerking (lees: geen) verbaast mij.
Tot zover.
Gebed is altijd welkom!
Hartelijke groet, Nick
Comments