Kallum an en rap een beetje.
Ik zit hier voor mijn rust maar het wil niet erg vlotten. De afgelopen tijd was intens en omwille van de balans is een poosje wat minder tens dan gepast. Even uittensen. Ik had een hoop verwacht van deze tijd, even heerlijk niks doen, even gezond eten en bewegen, even geen sigaretten, even afstand van die verzameling stokken en doek dat voor een kamp moet doorgaan, even niet con-stand onder de mensen zijn, even uit het echte leven stappen door mee te liften op neplevens op papier of op een scherm. Even “de boel verwerken” en het hele gebeuren een plekje geven, even lekker daaraan kapotgaan. “Heerlijk” dacht ik “laat maar komen”. Ik neem het leven graag zoals het komt. Maar ja nu komt het niet. Dat was de quarantaine afgelopen 10 dagen, ik heb niet gehoest dus geen corona. Komende tijd mag ik de mensen die ik liefheb weer spreken #zinin.
Een verhaal.
Toen Moria nog niet af was gebrand deed ik er maintenance, deuren fixen, vloeren vervangen, je kent het wel want het staat in een vorige blog. Nadat de zooi is afgebrand heb ik er niet meer gewerkt, het heeft weinig zin een deur te fixen waar niks achter staat, bovendien was er geen verrotte vloer meer te vinden, mijn werk zat er op.
In Moria deed ik maintenance, deuren fixen, vloeren vervangen, je kent het wel. Doe dit een poosje en mensen krijgen door dat jij degene bent die alles (Ha!) fixed, zodra ze je zien lopen met een hamer komen ze van alle kanten met vragen of je alsjeblieft ook hun niet even helpen kan, vaak kon dit niet, soms kon dit wel en dit is een dilemma. Voor die mensen ben je daar gekomen maar het is niet te doen, wanneer je één persoon helpt een grendeltje op zijn deur te zetten zodat hij zijn hutje af kan sluiten als hij weg is staat binnen no time de rest van de buurt om je heen met dezelfde requests. Het lullige is dat het allemaal zo gedaan is, paar minuten en je bent klaar maar ja een paar minuten keer heel veel is twee keer heel veel minuten en die tijd had ik niet. Op den duur ging ik maar zonder gereedschap op pad want ik dacht dat dat mij veel tijd zou opleveren, geen vragen van omwonenden. Blijkt dat een spijker hout in drukken ook twee keer heel veel minuten duurt, geen tijdswinst.
Ok alle gekheid op een stokje.
De meest voorkomende vraag was op een gegeven moment; can you fix my airconditioning? Dat kon ik niet, ik weet niet hoe, de Grieken waren daarmee bezig maar die hadden op dat moment maar één elektricien rondlopen. Kortom dat duurde allemaal mokerlang[1] dus ik bleef maar vragen krijgen en hetzelfde antwoord geven: ik zal het doorgeven aan de Grieken[2], ik vind het heel vervelend maar wij kunnen dit niet fixen, ik weet dat het verschrikkelijk warm is, ik zal het doorgeven aan de Grieken. Mensen bedanken, kijken ongeloofwaardig, worden boos, verdrietig of kruipen terug in die leegte diep van binnen waar je terechtkomt als de emoties op zijn.
Een man bleef terugkomen, hij woonde met zes of zeven andere families in een isobox op level 1, direct naast onze toolshed en breakroom dus ik kwam hem om de haverklap tegen. In een isobox met een afmeting van weinig X weinig meter dus heel weinig m2. Deze doos was opgedeeld in zes of zeven kamertjes waar net wel of net niet een bed in de breedte en in de lengte in past, niet tegelijk, 1 stapelbed past er in, kinderen krijgen geen bed, je kent het wel want het staat in een vorige blog. De man bleef terugkomen: de AC werkt niet, het wordt zo vreselijk warm, we zitten hier met een hoop kleine kinderen, sommigen hebben astma please fix our AC. Waarop ik weer hetzelfde antwoord moet geven als elke keer, duidelijk maar vriendelijk, terwijl mijn hart breekt: ik weet het, ik kan het niet doen, de Grieken doen dit, ik zal ze nog eens vragen, maar ze hebben weinig mensen, ik doe mijn best, het spijt me enorm maar het enige wat ik kan doen is dit weer bij de Grieken aankaarten en hopen dat ze er nu wel vaart achter zetten. Dit zijn overigens vele zinnen heen en weer, al met al ben je zo een half uur verder en geen klap opgeschoten want het antwoord veranderd niet. Het probleem ook niet. Dus ik weer naar de Grieken. Met een schuldgevoel. Ik wil dat deze mensen geholpen worden maar is het wel verstandig voor deze mensen harder te pleiten dan voor anderen? Omdat ze zo vaak vragen? Omdat ik een band met ze heb opgebouwd? Wanneer deze mensen worden geholpen worden anderen dat niet. Maar goed ik heb ze gezegd dat ik de Grieken weer zou vragen. Dus ik weer naar de Grieken. Ze zijn al naar huis dus zal ik morgen op mijn vrije dag wel even bij ze langsgaan.
Die nacht brandt het kamp.
Probleem opgelost.
Een week later loop ik in het nieuwe kamp en hoor ik achter mij: "you never fix my AC", ik kijk om en het is die man weer dus ik geef hem hetzelfde antwoord als altijd; "ik weet het en het spijt me maar ik kan het niet fixen, het kamp is afgebrand maar ik zal de Grieken nog eens bellen, zij gaan over de AC's"
We lachen, wisselen nog wat woorden en gaan ieder onze weg, hij naar zijn tent en ik naar een andere tent want isoboxen met niet werkende AC's zijn er niet meer. Alleen tenten, gemaakt voor de zomer, waar de tarps van ontbreken, tenten die dus niet waterdicht zijn. Tenten waar pallets onder zouden moeten, pallets die de UNHCR er zelf onder wilde leggen en waarbij wij niet mochten helpen want ze waren bezig hun "image" op te krikken, 20 tenten per dag kregen ze gedaan, het kamp telt ruim 1200 tenten.
En een week geleden kwam de regen...
En dan nog dit
In de weken en dagen voordat ik op Lesbos aankwam had ik geen zin, totaal geen zin om te gaan. Wel vond ik het een goed idee. Beste keus die ik ooit gemaakt heb.
Ik kan niet wachten tot ik weer terug mag. Ik voel me volledig uitgerust en als ik uit mag gaan van in het verleden behaalde indicaties betekent dit dat ik voor 40 procent opgeladen ben. Dus ik blijf nog even chillen met de mensen hier.
Zolang ik het werk nog volhoudt en de financiën het toestaan blijf ik dit doen.
Gebed is altijd welkom.
Hartelijke groet,
Nick
[1] Nieuw woord dat ik heb opgepikt, komt uit het westen. “Moker” betekend hier iets in de zin van ‘heel erg’ of ‘heel veel’. Ik zou het een overtreffend voorvoegsel noemen. Je kunt het ook een hamer noemen maar dat zou fout zijn. [2] ‘Grieken’ zijn in deze context het Griekse maintenance team in Moria, mensen die net als wij probeerden met te weinig middelen het kamp overeind te houden.