5 december komt er aan, een heerlijk avondje, onze goedheiligman zal helaas Griekenland niet bezoeken want: “ze snappen daar niks van mij", ik had hem even gebeld. In plaats daarvan stuurt hij een andere goedheiligman, de paus, wel vriendelijk van hem. Straten worden afgezet en geparkeerde auto’s word vriendelijk verzocht zich te verplaatsen rond die dag, het is een dingetje.
Plan is dat meneer 2 asielzoekerfamilies en het kamp bezoekt, waar hij wordt ontvangen door hoge piefen waarna hij 200 mensen toespreekt waarvan 47 poc's. Voor de gelegenheid worden de 93 overgebleven tenten in het kamp vervangen voor plastic huisjes (waarvan er al meer in het kamp staan) zodat er geen tenten meer in het kamp overblijven. Een positief ding maar de aanleiding is weer twijfelachtig, indruk maken op de paus is blijkbaar belangrijker dan leefomstandigheden van deze mensen. Maar goed, geen tenten meer. Afgezien van de reuze tenten (rubhalls) met kleine kamertjes waar voornamelijk single mannen in opgeslagen zijn. Waarvan er trouwens twee onlangs in brand hebben gestaan, in een tijdsbestek van 2 weken, 2 keer brand. De kamertjes worden verwarmd d.m.v. allerlei elektrische apparaten, aangesloten op een gevaarlijk in en uit elkaar geknutseld elektriciteitsnet. Ik heb de toekomstkalender niet maar meer brand staat op de planning volgens mij. Oh en er is sprake dat de paus een aantal poc’s mee neemt, dat doet hij wel vaker schijnt. Zal ze wel asiel geven in het Vaticaan ofzo. Onvoorstelbaar dat in het hele moeizame proces systeem één man zo binnen kan lopen en mensen zo systeemloos Europa in leidt.
(Bron: https://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/politiki/se-pyretodeis-rythmoys-oi-proetoimasies-sti-lesbo-gia-tin )
In ander nieuws, op 1 December is een speedboot met 31 vluchtelingen aangekomen in het kamp zelf, briljant en efficiënt. De zee was kalm en door direct in het kamp te landen is er geen mogelijkheid voor autoriteiten om ze stilletjes weer het eiland af te bonjouren, te veel getuigen. Uit de boot zijn de mensen direct het kamp in gerend waardoor de politie ze niet vinden kon, hoe dit verhaal verder gaat is nog gissen maar de eerste paar zetten in dit schaakspel zijn meesterzetten geweest.
Bird's-eye view
Met 2200 personen in het kamp en rond 70 bezoekers per dag op het terrein van OHF rijst de vraag of ik hier nog nodig ben. En daarmee de vraag of ik überhaupt ergens nodig ben of dat het beste wat ik kan doen is mezelf overbodig te maken, niet altijd en overal maar wel hier en nu.
Het kamp loopt leeg en met de minimale uitgang van mensen uit het kamp, plus de striktere covid regels om OHF binnen te komen zien we nog maar een man of 70 per dag op het terrein. De groep internationale en community vrijwilligers op OHF terrein is ongeveer even groot. Eén op één begeleiding is een slecht idee maar praktisch bijna mogelijk. Het plan is binnenkort een community volunteer fulltime in dienst te nemen en te betalen om de houtwerkplaats te runnen, een geweldig idee omdat hij een Griekse burger wil worden en een enorm goede connectie heeft met de doelgroep. Hij was/is er tenslotte onderdeel van. Wazige bewoording is hier op zijn plaats omdat ‘hokjes vakjes achtige grenzen’ hier niet van toepassing zijn. Heerlijk. Een goede stap voor hem en de organisatie, voor mij betekend dit herevaluatie (niet zeker of dit een woord is). Wat doe ik hier, is wat ik doe zinnig genoeg of kan ik op een andere plek zinniger bezig zijn. Waar is (mijn) hulp het meest nodig? Of meer nodig dan hier? Ik ben hier nog en doe wat ik kan maar zoeken naar dingen om te doen is niet mijn ding en dit betekend dat ik ofwel niet goed kijk ofwel niets kan zien omdat de nood ontbreekt op de plek waar ik nu bezig ben.
Deze gedachtegang ligt als een deken over het eiland en elke vrijwilliger en ngo die de tijd neemt zijn positie te evalueren zoekt naar een antwoord. Hyperfocus op het werk dat je doet laat geen ruimte voor deze vraag dus er zitten wat gaten in de deken, namelijk daar waar nog genoeg werk gevonden wordt om op te hyperfocussen. Deze ontwikkeling is een interessante omdat het werk hier jarenlang hyperfocus verlangt heeft, deze veranderende focus en ietwat verloren rondkijkenfase is wat onwennig en dat is merkbaar. Plannen voor de doorgang van projecten worden gesmeed terwijl op hetzelfde moment wordt geëvalueerd of de hele structuur en aanpak nog zin heeft.
Hulp is nog steeds nodig maar de kwantiteit neemt af. Als hierdoor de kwaliteit toeneemt is dit een mooi ding.
Momentopname:
Met de muziek van Elly en Rikkert in mijn oren loop ik na een wandeling van 4 uur over een muurtje. Gebroken steen met een laagje beton geglazuurd, prachtig. Tussen de Lidl en het kamp aan de kant van de weg om een plantsoentje op zijn plaats te houden. Gebouwd door vluchtelingen voor 30 euro per dag. Illegaal? Zeker. Zwart? Absoluut. Positief voor de werkers want 30*10dagen is meer dan niks doen en niks krijgen? Ook dat. Mooi geworden? Ook. Frustrerend tot op het merg... Vloekwoordjes. En dan de conversatie met de community volunteer die daar werkte: "You got a job? And got paid? Amazing!! You built what? Yes I want to see the photos. Beautiful, perfect, great." Ik ben blij voor hem en vloek vanbinnen. Het leven op Lesbos.
Gebed is altijd welkom.
Hartelijke groet,
Nick
Comments