Om half 9 stap ik op mijn fiets richting het kamp, 2 bulten op en dan neerwaarts. Fietsen in een griekse hittegolf is een gruwelijke uitdaging de eerste paar keer maar het went op den duur. Bij de poort tref ik de politie die wel of niet checked of ik het kamp wel in mag, op de lijst sta. Ik stop bij de eerste griekse viskar zonder vis maar met koffie en bestel een fredo espresso met een beetje suiker en fiets door naar de woodworkshop (een zeecontainer met gereedschap en hout). Aldaar wacht ik op mijn (o.a.) duitse, afgaanse en ugandese collegas, ik drink de koffie en rook een sigaret en denk aan wat er te doen is vandaag. We zijn eerder in de week het kamp doorgegaan om 60+ mensen en mensen die slecht ter been zijn te vragen welke 2 meubelstukken ze kunnen gebruiken. Stoelen, tafels, open kastjes, gesloten houten dozen, voetenbankjes en plantenbakken zijn de items waaruit gekozen kon worden. De collegas arriveren en wij bouwen en leren elkaar geen been af te zagen met de handcirkelzaag, hoe te schroeven op zo'n manier dat je de schroef en het bitje heel houdt, hoe op de meest simpele manier de meubels te verbeteren en hoe samen te werken met mensen wiens taal je niet of nauwelijks spreekt. Hard werken en veel lachen met een constante verassing van internationale muziek op de achtergrond. Wij hebben ons eigen paradijsje gecreeerd met een vlonder, overkappingen en een "chill out area". En waar wij vaak te druk aan het werk zijn om er echt van te genieten wordt dit goedgemaakt door de mensen die van de plek gebruik maken, elke avond en het hele weekend, chille hangplekken zijn dungezaaid in het kamp.
Verderop in het kamp staan nog 2 zeecontainers; de clothing free shop. Een gratis kledingwinkel met wisselende kleding voor verschillende mensen, vrouwen op de ene dag, mannen op de andere, kinderen ook nog een keer. Meer dan kledingdistributies geeft dit de mensen de kans om te kiezen wat ze zelf graag willen dragen, kleding maakt de man nietwaar? en de vrouwen vinden het ook leuk. Het is een hoop gesjouw met de hele inboedel van en naar de opslagloods maar we doen het graag, de lag van een kind die een speelgoedautootje bij zijn kleren krijgt doet een hoop. We kunnen niet helpen met de kern problemen van deze mensen maar helpen ze vol te houden, te groeien en te genieten. Met een geweldig team werken van maandag tot vrijdag en in het weekend zitten we op het strand gezellig de hitte te overleven.
Mooie dingen.
En nu zijn we allemaal opgestapt.
Dinsdag besloten, vrijdag was onze laatste dag.
Want hoewel het werk in het kamp geweldig en goed was, was het een onwerkbare situatie. Niet vanwege het kamp en zijn management, niet vanwege de hitte, niet vanwege de stress maar door mismanagement in de organisatie.
Ik wil hier niet te veel over uitweiden omdat feit en fabel in mijn hoofd nog een brei is, heel veel is gezegd, een deel is bewezen. Maar dit kan ik zeggen;
Vlak voordat ik kwam is het grootste deel van de coordinatoren op lesbos opgestapt, een man of tien, 2 bleven over, we hebben veel van deze mensen gesproken en het overgrote deel geeft aan langer gebleven te zijn dan goed was.
Op maandag zijn de laatste twee coordinatoren opgestapt waarna een eindeloze stroom aan meetings op gang kwam met de groep vrijwilligers, vrijwilligers en coordinatoren, vrijwilligers en leiding. Intens veel woorden zijn gesproken, beloftes zijn gemaakt, beloftes zijn gebroken, eindeloos circulair gewauwel heeft uren gekost. Vertrouwen is geschaad en hoop de kop in gedrukt. Dit was intens afgelopen week maar is al gaande sinds maanden.
Met de ineenstorting van het R4R team op lesbos is vanuit andere hoeken een shitstorm aan negatieve informatie over de organisatie aan het licht gekomen, dit gebeurt nu omdat het volgende altijd het grote probleem is geweest: We zijn hier voor de mensen in het kamp en alles wat dat werk kan schaden wordt beter niet gedeeld. Dus iedereen weet een beetje, niemand heeft het volledige verhaal en een beetje kut is niet kut genoeg om het werk in het kamp om zeep te helpen. Ik hoop dat dit over komt.
Maar goed, nu is de bom gebarsten en komt er een hoop informatie vrij.
We gaan zien wat dit gaat doen.
Na een week/weekend met een constante ondertoon van frustratie, boosheid, verdriet en hopeloosheid, met een boventoon van "we maken er het beste van" is het tijd om vooruit te kijken en op zoek te gaan naar een andere bezigheid.
Gebed is altijd welkom
Nick
Comments