Ik ben moe. Moe van het weer, moe van de prachtige omgeving en moe van mensen.
Moe van het kamp, moe van de stank, moe van de oude rotzooi en moe van de mensen.
Moe van hulpvragen waarin ik niet kan of mag voorzien, moe van de cultuurverschillen en moe van vrolijk spelende kinderen die in de weg lopen.
Moe van dingen niet goed genoeg kunnen fixen, moe van vloeren vervangen in ruimtes waar als alles klaar is weer teveel mensen in gedouwd worden, moe van die mensen.
Maar ik klaag niet hoor, ben hier graag.
De eerste zes weken zijn we constant aan de gang geweest, werken de hele dag, daarna uitstapjes naar dorpjes in de buurt of verder weg, onheilig veel spelletjes doen of uitgebreid uit eten en zelden in bed voor middernacht. Dan in het weekend relaxen door verder het eiland te verkennen, te zwemmen, onheilig veel spelletjes doen of uitgebreid uit eten en zelden in bed voor 1 uur. Dit ging prima, zes weken is dat best vol te houden. Week 7 en 8 bleek de koek op en is ons tempo drastisch gedaald, toen we er achter kwamen dat een weekend rustig aan doen niet genoeg was en we maandag weer zo moe aan het werk gingen als we de boel vrijdag hadden achtergelaten kwam de realisatie; we zijn moe.
Daniel Lohues kan dan wel mooi zingen: “eben goed sloapen, iene keer de klokke rond” (nummer: Vaste grond) maar dat heeft iets langer geduurd. Prima hoor, de energie komt wat terug en de frustratie neemt af.
Vreemd
Moria is een vreemde plek want de wiskunde klopt er niet. Als ik in Nederland duizend bezig was geweest was ik duizend moe. In Moria ben ik van achthonderd minder moe dan van driehonderd. Verder krijg je op de meeste plekken duizend wel gedaan op een dag, als je je even flink boos maakt. In Moria moet je meer rekenen op vijfhonderd per dag terwijl er achtduizend per dag gedaan zou moeten worden. Vermoeiend.
Moria is een vreemde plek want de wiskunde klopt er niet. Voor “een deur waar je nog geen jij tegen zegt”, die minimaal dichter en rechter is dan die was en die op slot kan zijn mensen zo dankbaar alsof het “een deur is waar je u tegen zegt”. Mensen komen hier met praktisch niks aan maar ze hebben wel ruimte gevonden voor hopen dankbaarheid. Ik vind het prachtig. En ik denk dat het geestelijk heel gezond is zo intens dankbaar te zijn voor een (niet zwartgeblakerde door kortsluiting maar een) nieuw stopcontact.
Naar aanleiding van de opmerking; wie zijn wij nou eigenlijk helemaal?
En dan nog dit, stel je eens voor dat je morgen in Moria staat met een prachtig rood Eurorelief hesje en aan het werk wordt gezet, je weet net zo veel van het kamp als een van de baby’s die er die dag geboren is. Er komt een Afghaanse dokter op je af (je ziet niet dat het een dokter is natuurlijk, hij is vermomd als vluchteling) en hij vraagt waar hij terecht kan om zijn bankpas te regelen zodat hij zijn 90 euro per maand kan ontvangen, jij hebt geen idee, je bent net daar, dus je zegt hem dat hij het maar moet vragen bij het infopoint, de office van Eurorelief. De man lacht vriendelijk, bedankt je, raakt zijn hart aan met zijn rechterhand en loopt door. Later op de dag ben je aan het sensen (ik heb geen idee hoe je het schrijft maar je controleert of mensen wonen op de plek waar ze volgens het systeem horen te wonen) en de vader van het gezin vraagt via zijn dochter (want die spreekt wel Engels) of de lege plek naast hun vrij is zodat zijn broer en zijn familie daar in kunnen trekken, jij hebt geen idee of dat überhaupt mogelijk is en zegt ze dat ze naar het infopoint moeten gaan en het daar moeten vragen, de familie bedankt je, bied je thee en wat te eten aan en een uur later waggel je barstensvol water en brood met spul en yoghurt weer verder. Aan het eind van de dag ben je met een groep vrijwilligers, die ook deze blog hebben gelezen en dus ook voor het eerst zijn, een structure (illegaal hutje) aan het afbreken als een jongen je bij de arm neemt en je alle lege structures in de buurt laat zien die ook afgebroken moeten worden, hij spreekt geen woord Engels dus je lacht vriendelijk en schrijft de structure nummers op die je vervolgens bij het infopunt dropt.
(Er wordt ook wel eens tegen je geschreeuwd en je krijgt ook wel heel boze mensen tegenover je die het heel erg niet eens zijn met de gang van zaken en dit uiten naar de eerste persoon die ze voor de voeten loopt, jij. Maar omdat je zou verwachten dat dit de instelling is van iedereen op deze ellendige plek vind ik deze verhalen niet zo interessant en missen ze dus als voorbeeld.)
Één dag of drie jaar, zolang je van Eurorelief bent krijg je elke mogelijke vraag naar je hoofd geslingerd en zijn mensen dankbaar voor de tijd die je ze geeft en het antwoord dat ze van je krijgen. “ik weet het niet ga naar info” is in dit geval net zo waardevol als een duidelijk antwoord op de vraag. Vrijwilligers zijn een rare groep mensen, overal vandaan, zonder vluchtelingenkamp educatie en dat maakt ook niet uit. De normale sociale constructies verdwijnen als een arts vluchteling is en de vrijwilliger niet opgeleid. Als dankbaarheid hoogtij viert. Als aandacht op waarde wordt geschat.
Nog twee dingetjes.
Covid19 rukt aardig op hier op het eiland, we horen van meer besmettingen op het eiland (tot voor kort waren het er drie) en het vluchtelingenkamp Kara Tepe is in quarantaine omdat daar een besmet persoon was. Mondkapjes zijn nu verplicht in Moria en “niet essentiele” NGO’s mogen het kamp niet meer in. Wij gelukkig nog wel maar de vraag is voor hoe lang, in Athene en op Chios zijn alle NGO’s al uit de kampen gebannen.
Het wordt door Eurorelief voor aangeraden dat als je langer blijft, je iedere 3 maand even terug gaat. Dit om te zorgen dat de cultuurschok te handelen is en om te zorgen dat je je rust pakt. Daarom is nu mijn plan tot eind September hier te blijven, in Oktober in Nederland te zijn en dan in November weer terug te gaan. Dit is het plan, je weet natuurlijk nooit maar dan weet je dat. Ah ah ah.
Tot zover!
Heb je nog vragen, laat het gerust weten! Heb ik weer iets om een blog over te schrijven.
Ik ga eben goed sloapen.
Gebed is altijd welkom
Hartelijke groet,
Nick