Er wordt gelachen, ik stap het huis binnen.
Ik heb de hele dag alleen gespendeerd, aanklooiend en lopend heb ik een hoofdknoop ontrafelt. Niet alleen een te grote aanwezigheid aan wisselende gekregen mensen is de issue, het gemis aan een kleine groep blijvende gekozen mensen is bijna net zo groot. Ik ben alleen en voel me eenzaam, een interessant gegeven, de meeste eenzaamheid voel ik normaliter in aanwezigheid van een groep mensen. Eenzaam wil je je niet voelen dus hier moet ik wat mee. Gaat op de Todo list, ergens.
Ik stap het huis binnen en er word gelachen.
Een groep van 9 mensen zit aan tafel, ik ken er drie niet. Na drie handen en drie namen ga ik zitten en pak een bord eten, de rest is al uitgegeten en het eten is koud maar hoort ook koud te zijn en smaakt goed. Om mij heen hervat het door mij onderbroken gesprek zich, vluchtelingen, Isis, tulpenacties met niet biologische tulpen, migratieprobleem, je christen-zijn uitleven in je werk, het gaat nogal over dingen. Ik heb niet de behoefte me hier in te mengen, al lang geleden heb ik besloten dat zaken waar ik geen invloed op heb mijn aandacht niet verdienen, ik heb wel wat beters te doen. Bovendien maken deze zaken mij bedroeft en hopeloos, en dan moet je daar weer wat mee.
Ik laat het gesprek vervagen tot een achtergrondgerommel en denk aan een zin die ik pas hoorde van een collega humanitarian worker (hij is Italiaan dus verdient een Engelse term). Het hulpvraagprobleem in Athene is als een reus waarvan de bovenkant door wolken bedekt is, er is hierdoor geen zicht op de totale grootte van de reus. Een vluchtelingenkamp is in dezen overzichtelijker, allemaal bij elkaar op één plek ligt de reus op zijn rug. Deze en andere redenen maken dat veel organisaties zich focussen, of de focus verplaatsen, naar liggende reuzen. Hier in Athene merken we dat pijnlijk, verschillende organisaties hebben in de afgelopen maanden Athene verlaten waardoor hulp in de knel Komt. De stroom nieuwe hulpbehoevenden stagneert niet, de hulp aan- en aandacht/focus op Athene wel. Mushkila, problem.
Even specifiek, één organisatie die per maand aan 220 gezinnen voedselpakketten uitdeelt, stopt. Binnen het huidige systeem van de food group waar wij deel van uitmaken krijgen hulpbehoevenden 6 maanden maandelijks een voedselpakket, daarna is de volgende aan de beurt. Dit betekend dus een grotere voedselonzekerheid voor 440 families per jaar. Dit is één organisatie, er zijn er een paar meer, niet allemaal met de capaciteit/zekerheid de komende jaren nog door te kunnen.
Wij gaan kijken wat we kunnen doen.
Maar eerst moeten we nog even een bijbelstudie/presentatie/pauluswalk voorbereiden voor 40 studenten die in groepjes ons 5 dagen komen bezoeken. Achja
En dan nog iets voor de mensen die een sociologisch onderzoek ambiëren maar het aan een onderwerp ontbreekt. Wij zijn in ieder opzicht een commercieel bedrijf, afgezien van de commercie. Wij krijgen alles gratis (iemand van CRR in Nederland betaald wel eens voor dingen maar die kosten worden aan ons niet doorberekend). En geven alles gratis weg. Dit gooit roet in het eten van de normale (natuurlijke?) vraag en aanbodsverhouding. Niet dat wat nodig is word gevraagd maar dat wat je hebt (dus alles) of dat wat je kan missen (met de kans dat dit niet aan de vraag voldoet). Dit maakt controle en inzicht op het gebruik/doorgeven van de door ons geleverde goederen van groot belang. Dit is in het bijzonder een uitdaging omdat in een commercie van gratis hulpgoederen een niet onbelangrijk deel van het werk, werk van het hart is. Anders was je wel bij een bank gaan werken. Komt nog bij dat veel werk van viavia connecties aan elkaar hangt dus het sociale aspect is groot. "Mag ik even controleren of je je goederen wel eerlijk uitdeelt" is zo heerlijk Nederlands efficiënt, ik ben er fan van. Maar maakt hier meer kapot dan je lief is.
Dus we bewandelen de sociale, vriendelijke viavia manier. Ik vind het interessant, misschien jullie ook. En als je nog eens een sociologisch onderzoek wil doen, wees welkom.
Als je wil helpen in het werk hier ook overigens.
Gebed is altijd welkom.
Hartelijke groet,
Nick
Geen roeping
Geen passie
Compassie
Comments