Ik zit hier in mijn blote bast, op het balkon, in de zon naast een hoop smeltend sneeuw. Waar Nederland een week voor nodig had hebben wij in één dag gedaan: winter. Eén dag van vrieskou en sneeuw en het is wel weer goed geweest, terug naar 15+ graden en het “normale” februari weer, ik weet niet of dit normaal is, ik ben niet Grieks. Wel in Athene op het moment, op ‘break’. Zon anderhalve week geleden zijn we in Athene aangekomen voor rustperiode, reflectie en toekomstmuziek. De ergste rust zit er nu op dus tijd voor reflectie: welkom bij mijn blog.
2e periode van zo’n 3 maand werk zit er op en waar ik de eerste 3 maand schreef tot ik niet meer kon ontbrak me afgelopen tijd de inspiratie, misschien wordt het hele gedoe te ‘normaal’, ik schrijf net zoveel voor mezelf als voor jullie en om nu weer aan te komen met achterlijke onderdak opties (tent) het uitzichtloze uitzicht op zichtbare verbetering of de bloed onder de nagels frustrerende (dis)organisatie van het geheel… Ik vind het niet wat.
Ik moet ook bekennen dat ik hier deze keer anders weg ging dan de vorige keer. Vorige keer viel ik zowat om en was het plan uit te rusten en weer terug te gaan zsm want “ik was nog niet klaar, het werk was nog niet gedaan”. Deze keer val ik niet zozeer om maar is het meer de vraag of het de moeite waard is om te blijven staan.
Wat ik bedoel is dit: ik val met alle liefde om, geen probleem maar dan zet ik wel graag zoden aan de dijk. Veel zoden of hele goeie kwaliteit zoden want ik val er bij om dus het mag best wat opleveren. En nu vraag ik mij af of ik dat aan het doen geweest ben.
Dit kamp is, net als moria, gestructureerd ongestructureerd. Hier ben ik van overtuigd. Het feit dat het kamp zo’n chaos is niet omdat het allemaal zo moeilijk is om het goed te doen, het is ook geen geld kwestie, het kamp is zo waardeloos omdat ‘men’ besloten heeft dat het goed is dat het kamp waardeloos is. Niet ongeacht de bewoners maar met de bewoners op het oog. En dan komen de vragen met als hoofdvraag; werk ik hieraan mee of werk ik het tegen? Ik zal deze vraag dicht bij mezelf proberen te beantwoorden, ik heb niet genoeg overzicht om de invloed en uitwerking van Eurorelief of zelfs alle NGO’s op waarde te schatten. Ik heb maintenance gedaan, een taak die de UNHCR eigenlijk zou moeten uitvoeren maar wat ze niet of nauwelijks doen. Frustratie en vraag: doet de UNHCR weinig omdat wij zo veel doen? Of doen wij zo veel omdat de UNHCR zo weinig doet? Het is ongetwijfeld handig voor deze mensen dat wij hun zooi onderhouden en dat is prima maar daar doe ik het niet voor, ik vind de mensen die in die zooi wonen interessanter om te helpen. De vraag is dan; wie ben ik primair aan het helpen? Zijn het de mensen die zonder ons er slechter aan toe zijn? Of is het de UNHCR die zonder ons zijn eigen werk moet gaan doen..
Deze vraag komt nu wel en de vorige keer niet omdat de vorige keer een periode van directe nood en opbouw was, de brand, mensen op straat en een nieuw kamp waren zaken die geen ruimte lieten voor reflectie.
Afgelopen periode heb ik meer gedaan wat mijn titel omvat; maintenance, to maintain; to keep in an existing state, in stand houden. Niks in mij wil dit kamp in stand houden. Problem.
Maar nu zit ik dus in Athene, tijd om even na te denken. En te kijken hoe het er hier nou helemaal aan toe gaat. Het overgrote deel dat van Lesbos af-exodust komt in Athene terecht, een vluchtelingenstatus rijker en een woonplek armer. “We gaan naar Athene” is de spreuk die een haast voelbare vreugde opwekt, bij de mensen in het kamp en de mensen die ze het beste gunnen. Op naar het volgende level in een van ‘s werelds meest walgelijke spelletjes. Ik ben benieuwd naar dit level.
Tijd voor rust en reflectie tot ik er uit ben of het geld op is. Ik hoop u allen binnenkort weer te schrijven.
Adieu
コメント