In de trein vanuit Rotterdam zie ik nieuwe huizen gebouwd worden en ik kan wel janken..
“Is het niet een keer genoeg? Zijn we niet een keer klaar met de uitbreiding van alles? Met het perfectioneren van een land waar je wel een genie moet zijn te struikelen over één van de elf scheef liggende tegels? Waar elke berm netjes gemaaid wordt en het bos opgeruimd. Waar prima bewoonbare flats van een nieuwe gevel worden voorzien omdat dat mooier is. Maar waar geen mogelijkheid is een paar extra vluchtelingen op te nemen. En ik vloek van binnen. Hardop vloeken is niet netjes namelijk.
Waar is tevredenheid? Wanneer zijn we content en kunnen we alle energie en geld, ingezet op verbetering en groei, inzetten voor iets zinnigs?”
En de moed zakt me in de schoenen die ik al tijden niet meer heb aangehad, “ben ik daarom zo moedeloos?”
Ik loop de trein uit en denk terug aan het kamp, dat komt te pas en te onpas, je kunt er geen klok op gelijk zetten. Dit keer zijn het de Afghanen in “mijn” maintenance team die zo teleurgesteld waren dat ik niks voor ze kon doen toen ze voor een reorganisatie hun tent uit moesten; “but you’re the boss right? Please help us.” En ik kan wel janken..
Ik loop door en ik denk
aan het “nieuwe normaal”. Mensen zijn wenwezens, wij kunnen aan bijna alles wennen, neem corona en zijn regeltjes bijvoorbeeld. Best te doen nu. Voor mij was Lesbos even wennen maar het is langer mijn normaal geweest, en het is nog steeds mijn normaal. Dit maakt terug zijn niet ideaal. Lesbos is afschuwelijk maar Nederland is vreselijk. Dat land waar ik woon, waar mijn vrienden en familie zijn van wie ik houd, waar ik soms op 4 mei zelfs van het land zelf hou maar met een algemene levensstijl die ik haat. Dat prachtige land die zich zo dapper door de corona crisis slaat en ondanks dat financieel het hoofd boven water houdt, ver boven water, je ziet het water amper nog.
Ik loop door en ik denk
terug aan mijn woordstudie “maintenance” in mijn vorige blog. Ik realiseer me dat minder nog dan het kamp in stand houden wil ik Nederland zoals het is in stand houden. En wel hierom; Nederland (EU) is de oorzaak met Lesbos als gevolg. Nederlands focus op zichzelf en economische groei heeft tot beleid geleid dat kampen als Moria mogelijk maakt. Want het feit dat mensen daar nu 1-2 jaar in 'rechten van de mens schadende omstandigheden' zitten is niet omdat het allemaal zo ingewikkeld is, het is onwil.
Misschien ben ik koppig en zie ik de wereld te zwart/wit (ik denk het niet) maar ik kan me er niet toe zetten bij te dragen aan deze maatschappij, ik walg er van.
Ik loop door en ik denk
aan de tijd dat ik een jaar of veertien was en mijn moeder me vroeg of ik wel geoefend had voor mijn bugel-les de volgende dag, “nee deze week niet, ik had geen tijd”, antwoordde ik waarop mijn moeder ietwat geïrriteerd zei: “geen tijd is geen prioriteit”. Zucht.. Maar het was waar, hele seizoenen “de Lama’s” wegkijken had die week prioriteit over mijn bugel spelen en het heeft zijn weerga gehad, ik kan amper nog bugel spelen en ik ben hilarisch.
Dat is de hamvraag van mijn tijd hier in NL, en eigenlijk altijd. Ook gebruik ik het als meetlat voor dingetjes; waar steekt een organisatie, kerk of land zijn tijd en geld in? (tijd is geld dus die kam ik graag over één scheer in dit geval) meer nog dan uit woorden of visie documenten is hieruit op te maken wat van belang wordt geacht.
Ik loop door en ik dacht
dat ik nog wat langer in Nederland moest blijven omdat ik dingetjes nog niet verwerkt had en dingen nog een plek moest geven omdat Lesbos me nog elke dag bezig houdt. De herinnering aan die tijd zijn levender en meer helder dan mijn echte leven hier op dit moment. Ik wilde eerst tot rust komen en vanuit die rust een weloverwogen beslissing maken om al dan niet terug te gaan. Denkfoutje, heb je soms. Het blijkt dat ik hier niet tot rust kom want ik frustreer me helemaal de ziekte. NL, EU, Geld, Mezelf, God, Dingetjes, Spulletjes, Zaken en Toestanden. Frustrerend
“Frustratie valt weg met acceptatie”*
Ideaal
Dus ik ga terug.
Even accepteren dat europa en de kampleiding op Lesbos niet doen wat ze zouden moeten doen, dan ga ik het wel doen nl. het moet toch gedaan worden.
Even accepteren dat de situatie op macro niveau wel niet zal verbeteren, dat dit iets is van alle tijden, (vloekwoordjes).
Even accepteren dat ik geen flauw idee heb wat God allemaal aan het doen is, ik heb Jezus’ woorden en daar kan ik wel even mee vooruit.
Even accepteren dat Nederland is wat het is en doet wat het doet en dat ik daar niet mee om kan gaan, prima, ga ik wel wat anders doen.
Even accepteren dat er slecht geld te verdienen valt aan dit werk en dat iets opbouwen voor de toekomst er dus eerst niet in zit, prima, daar moet God dan maar voor zorgen, blijf ik zijn koninkrijk wel zoeken.
Even accepteren dat ik dit moet accepteren en hiervoor mijn koppigheid aan de kant moet zetten en dat ik alleen kan doen wat ik kan doen.
Even accepteren dat deze acceptaties nooit lang duren, dat ik ze zal vergeten en me weer frustreren, me dit zal realiseren en weer opnieuw kan gaan accepteren.
Onder de zon, weinig nieuws.
Even accepteren en gaan.
Los van de haat aan Nederland en de algemene roeping lief te hebben heb ik een intense en goede tijd gehad op Lesbos. Ik ga lekker op chaos en uitdaging. Ook trek ik een zichtbaar depressieve omgeving heel goed, is eerlijker dan een onzichtbaar depressieve omgeving (lees: primark, symbool voor een ten koste van alles consuptie maatschappij).
Tot zover mijn spreekbeurt.
Gebed is altijd welkom.
Groet, Nick
Comments